نخل هندی در کتب سنتی با نام فوفل شناخته شده است، درختی است از تیره نخلها که در مناطق گرم آسیا، هندوستان و جاوه میروید با قامتی تقریبا بلند که ارتفاع آن به 25 متر هم میرسد. نامهای دیگر این گیاه، سپاری، تانبول، کوثل، پوفل و فاطویل است. میوه فوفل در ابعاد یک تخم مرغ است، هنگامی که نارس است رنگ پوست خارجی آن سفید و پس از رسیدن رنگ آن زرد نارنجی میشود. در داخل میوه فوفل یک عدد دانه بیضی شکل که درازای آن حدود 2 سانتیمتر است قرار دارد که رنگ غشای آن قهوهای بوده، طعم دانه تلخ، قابض و بویی شبیه پنیر دارد.
جویدن مخلوط میوه و برگ فوفل سنتی تاریخی است و در بسیاری از کشورهای آسیایی و اقیانوسه رایج است. فوفل باید کاملا رسیده مصرف شود و مقدار مصرف خوراکی آن به طور معمول 4 گرم در روز است.
از دیگر روشهای استفاده از خواص فوفل تنقیه آن میباشد. برای تنقیه 40 عدد دانه فوفل را در 300 سیسی آب به مدت نیم ساعت بجوشانید تا مقدار آن به 120 سیسی برسد، سپس آن را خنک نموده وقبل از صبحانه ناشتا تنقیه نمایید، روش تنقیه تاثیر قابل ملاحظهای در کشتن و خروج انگلها زمانی که هیچ دارویی جواب نداده و یا به دارو دسترسی ندارید، خواهد داشت.
قسمتهای مورد استفاده گیاه فوفل شامل دانه، پوست دانه، شاخههای جوان، جوانهها، برگها و تا حدودی ریشه درخت بوده که خواص دارویی دارند.
طبع آن سرد و خشک است.
خواص دارویی درخت فوفل به طور خلاصه عبارتند از:
سایر خواص فوفل
چوب درخت فوفل را در نجاری به کار میبرند و از الیاف پوست آن در نساجی الیاف استفاده میشود. جوانه انتهایی تنه این گیاه را به نام کلم فوفل به مصرف تغذیه میرسانند. کلم فوفل بسیار نرم بوده و شبیه پنیر است.
به طور کلی مصرف گیاه فوفل بایستی تحت نظر پزشک صورت گیرد، از خواص فوفل خاصیت اعتیاد آوری آن بوده و زیادهروی در مصرف آن باعث افزایش احتمال ابتلا به سرطانهای دهان است.
اشخاصی که سنگ کلیه و مثانه دارند، بایستی از خوردن این گیاه خودداری کنند.
مصرف فوفل برای سینه و صدا مضر است و بهتر است همراه کتیرا میل شود.
مصرف آن در دوران بارداری و شیردهی ممنوع است.
چنانچه دانه نارس فوفل خورده شود، باعث سرگیجه و خفقان شده، در چنین شرایطی باید آب سرد خورده و از راه دهان در گوشها هوا دمید.
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره