آویشن
آویشن:
آویشن گیاهی است علفی، دارای شاخههای زیاد و چوبی به ارتفاع تا ۳۰ سانتی متر که در نواحی کوهستانی در بین تخته سنگ و به ویژه در کشورهای اروپایی میروید.
ساقههای آویشن پوشیده از کرک و برگهای کوچک زیادی است. برگهای آن کوچک، لوزی شکل، نوک تیز و به صورت متقابل، بر روی ساقه قرار دارند. این برگها به رنگ خاکستری روشن و با بوی بسیار نافذ است و دارای دم برگهای کوچکی نیز میباشد.
گلها کوچک، گلی رنگ و یا سفید و به صورت مجتمع در انتهای ساقه قرار گرفتهاند.
قسمت مورد استفادهی گیاه، گل و به ویژه برگهای آن است. این گیاه، به طور محدود و برای تهیهی داروها، در ایران کشت میگردد.
اثرات مهم آویشن:
مصرف خوراکی آویشن دارای اثر خلط آور و ضد سرفهی خوبی میباشد. به همین دلیل محصولات زیاد به ویژه به صورت شربت از آن تهیه شده است. هم چنین در برونشیت، سیاهسرفه و نزلهها، به خوبی میتوان از آن استفاده کرد.
خاصیت ضد میکروب تیمول، بسیار قوی و حدود ۲۵ بار از فنل در مورد تعدادی از میکروبها، بیشتر است.
هم چنین در بعضی محصولات موضعی، به عنوان ضد خارش، ضد میکروب، مالشی قرمز کننده و محرک، محلولهای حمام و محلولهای غرغره برای کاهش تورم دهان و گلو، مصرف میشود.
کاربرد دیگر آویشن، مصرف آن به صورت پودر در بعضی ادویهجات و ترشیهاست، هم چنین به طور مستقیم و یا همراه با دیگر گیاهان، به عنوان بو، مزه و ضد نفخ در صنایع غذایی مصرف زیادی دارد.
در طب عوام، اکثراً به خاطر اثرات مسکن، ضد اسپاسم و ضد نفخ، از آن استفاده میکنند.
